Als je de treinreis met de Chepe maakt kun je niet zomaar langs Creel tuffen. Daar moet je uit! Eigenlijk is elk dorp langs de rails wel een bezoek waard, maar bij tijdgebrek kies je dan de topper en dat is Creel. Magisch!
Wij kwamen maandagmiddag aan, checkten in in het beroemdste hotel daar, Casa Margarita, en bezochten aan het eind van de middag het museum Casa de las Artesanías, met vooral handwerk van de Tarahumara. Ook hebben we een rondje door het dorpje gelopen.
De volgende dag beklommen we 's ochtends een heuvel tegen het dorp waarvandaan je heel mooi over Creel uitkijkt. Altijd bijzonder om van grote hoogte de geluiden van zo'n plaatsje tot je door te laten dringen. Het gegil van kinderen op een schoolplein, kerkklokken, een blaffende hond, het getimmer van bouwvakkers.
's Middags hebben we met nog een paar toeristen uit het hotel een toertje gemaakt door de omgeving rond Creel. Als eerste bezochten we een grotwoning van een Tarahumara-gezin, de oorspronkelijke bevolking van dit gebied. De 60-jarige bewoonster, geboren in die grot, had hier uiteraard toestemming voor gegeven. Ze vertelde over haar manier van leven, waar ze trots op is. De regering heeft voor deze mensen huisjes van steen laten bouwen, maar daar willen de meesten helemaal niet naartoe. Zij zijn gewend aan hun grot en hun dieren (honden, kippen, poezen) die daar omheen scharrelen.
Daarna maakten we stops aan het Arareko-meer en de Cusararé-waterval. Prachtige plekjes!
Bijzonder was het bezoek aan San Ignacio Arareko, een Tarahumara-dorpje in een indrukwekkend uitgestrekt landschap met een klein 18e eeuws kerkje.
Op al deze plekken verkochten Tarahumara-vrouwen en -kinderen hun artesanías en overal kochten we wat kleine dingetjes. Vooral om even contact met ze te maken, al is dat niet makkelijk. Ze zijn tamelijk verlegen, gesloten. Hun leven, geschiedenis, cultuur is intrigerend. Ik kan daar nu in dit blog niet over uitweiden, en ik weet er ook niet eens zo heel veel van, maar bloglezers die nog nooit van ze hebben gehoord raad ik aan eens te googelen op hun naam: Tarahumara of Rarámuri. Dan kom je fascinerende dingen tegen. Zelf heb ik veel over ze geleerd uit het boek Mexicaanse Sneeuw van Karin Anema. Aanrader!
