Spaanse vakantieliefde: Chico

Aangezien er dit jaar voorlopig geen reis naar Mexico in zit voor ons, én aangezien de Nederlandse winter dit jaar wel heel lang duurt, vlogen wij op woensdagavond 13 maart last minute naar Alicante voor een weekje warmte en zon in Javea. Een prachtig plekje aan de Spaanse kust waar mijn moeder een huisje heeft.
 

 

Ons doel was: lekker bijkomen, van de zon genieten en veel wandelen in de omliggende natuurparken. Niet echt spannend dus, en zeker niet “blog-waardig”, zou je denken. Maar het liep allemaal heel anders dan verwacht. Het werd een vakantie die we nooit zullen vergeten, dankzij onze vakantieliefde Chico!

 

Op onze eerste vakantiedag, donderdag 14 maart, waren wij op weg naar de markt in het oude deel van Javea. We reden net ons wijkje Costa Nova uit toen we mensen langs de weg zagen staan. Onze ogen zochten waar zij naar keken en vonden tot onze schrik een aangereden hond langs de weg. Met een voorpoot die volledig uit de kom over zijn koppie lag. We vingen zijn blik op en dachten zelfs een blafje te horen. Wat later een hond aan de overkant van de weg bleek te zijn geweest, maar wij dachten op dat moment dat de hond ons riep! Toch reden we aanvankelijk door – er stonden immers al genoeg mensen bij te kijken – maar waren beiden doodstil in de auto met steeds dat akelige beeld op ons netvlies. ,,Zullen we toch even kijken om zeker te weten dat die mensen de juiste hulp zoeken voor de hond?”, stelde ik voor. ,,Jaaaaa!”, knikte Marjolein beslist.

Weer terug bij de plek des onheils hoorden we het verhaal. De hond was aangereden door de bestuurder van een Mercedes, die even inhield na de klap, maar daarna vol gas wegreed. Hij verloor daarbij zijn nummerplaat. De getuigen hielden deze plaat vast en wachtten op de politie, die inmiddels gebeld was. Ondertussen zagen we een Spaanse man, die met beide handen het koppie van de hond vasthield en hem aaide. Tranen stonden in zijn ogen. Na enkele (lange!) minuten kwam de politie met daarachter een auto van APASA, een dierenhulporganisatie in Javea. De vrijwilligster van APASA nam de hond meteen mee, de getuigen deden hun verhaal bij de politie en vrij snel ging iedereen zijns weegs. Wij ook. We waren gerust gesteld. Er werd voor 'm gezorgd. Op naar markt!

Vlak voor aankomst bij de markt in het oude centrum van Javea zagen we plotseling die APASA-auto op de stoep bij een dierenarts staan. Marjolein zei: ,,Laten we even naar binnen gaan om een visitekaartje te vragen zodat wij in het vervolg ook weten wie in Spanje moeten bellen als we een dier in nood zien.” Niet wetende dat we direct de hond daar weer zouden zien liggen, inmiddels in diepe slaap gebracht. We zagen nog net dat de voorpoot weer terug in normale positie werd gedraaid door de arts.

De Spanjaard, die de hond zo lief geaaid had, stond er ook bij. We raakten aan de praat. ,,Wat nu?” De arts legde uit dat de hond twee gebroken poten had, voor en achter. Beide breuken waren te opereren, maar dat wilde hij alleen doen als er mensen waren die voor hem wilden zorgen. Het geld was niet primair zijn probleem. Het ging hem om de zorg. De hond had immers geen chip en waarschijnlijk dus ook geen eigenaar die zich zou komen melden. Het arme beest was heel mager en had alleen wat botjes in zijn maag. Ik zei dat ik in Nederland wel mensen voor hem zou kunnen vinden, maar dat ik in Spanje niemand wist. Waarop de dierenarts meteen enthousiast reageerde: ,,Dan sturen we de hond naar Nederland; dat is voor ons geen enkel probleem. Vanuit APASA doen we dat heel regelmatig.” Het aanbod werd dus met beide handen aangegrepen. Probleem was dan alleen nog: Wie zorgt de eerste weken voor de hond? Want hij mag pas na volledig herstel, dat zo'n 6 weken duurt, reizen. Met de Spanjaard (Javier) en zijn Zuid-Afrikaanse vrouw (Natascha) kwamen we tot een deal: wij zouden de eerste week voor onze rekening nemen tot ons vertrek naar Nederland, zij zouden het daarna overnemen tot hij klaar was voor de reis. Nog een laatste vraag van de arts: ,,Het beestje moet een naam hebben. Zeg het maar!” ,,Is het een reutje of een teefje”, vroeg ik. ,,Es un Chico”, zei de arts (,,Het is een jongetje.”) ,,Dan noemen we hem Chico”, zei Marjolein meteen.

De arts kon Chico pas de volgende dag opereren en vrijdagavond zouden we 'm dan op kunnen halen. Genoeg tijd dus om vrijdag in ieder geval één wandeling te maken: de klim naar Cap de Sant Antoni. Prachtig! En heerlijk weer.

Gelukkig hebben we daar met volle teugen van genoten want de rest van de vakantie stond geheel in het teken van Chico. De zorg was pittiger dan we hadden gedacht. Want hoe houd je een hond van ongeveer 9 maanden de hele dag liggend op z'n matje? En hoe zorg je ervoor dat hij niet aan zijn wonden likt, ook 's nachts niet? Hoe krijg je het voor elkaar dat hij zijn behoeftes doet, zonder teveel zijn poten te belasten. Een heel heel zware taak.

Maar wat kregen we er veel voor terug!! We hadden natuurlijk geen idee wat voor soort hond we in huis hadden gehaald. Wel wisten we dat hij in zijn jonge leven al heel veel had meegemaakt, gezien de diverse littekens op z'n magere lichaampje. Toch bleek hij superlief. Een klein beetje nerveus en onwennig misschien, maar direct vol overgave naar ons. Kwispelen als we bij 'm kwamen zitten, handen likken als we 'm aaiden. Hij genoot van alle aandacht. En wij van hem! Wat een bijzonder beestje!

De rest van onze vakantie stond dus in het teken van fulltime zorg. Maar dat was geen enkel probleem voor ons. Wat wel een domper was, was het feit dat zijn herstel niet voorspoedig ging. Na twee dagen zagen we dat zijn achterpoot helemaal scheef stond. Heel akelig om te zien. We konden helaas niet meteen terug naar de dokter omdat hij een paar dagen vrij was in verband met Valenciaanse feestdagen ('Cremà de las Fallas'). Toen we ten einde raad waren heeft Natascha dinsdag de dokter toch opgeroepen en gelukkig was hij bereid naar zijn praktijk te komen. Daar bleek dat de ijzeren plaat met 8 schroeven krom was gaan staan. De breuk bleek een zwakke plek te hebben waardoor er teveel druk op de plaat kwam. Het was goed dat we gekomen waren, zei de arts, anders was het bot al scheef aangegroeid. Chico werd direct weer geopereerd en kreeg een tweede plaat ter versterking erbij. Twee uur later konden we 'm alweer ophalen. Nog half in narcose, kwispelde hij meteen toen hij onze stemmen hoorde.

De vreugde was helaas van korte duur. Woensdag, 24 uur later, gingen we voor controle naar de arts en die constateerde direct dat de poot alweer een tikkeltje scheef stond. Wat balen zeg!!! Op de dag van ons vertrek naar Nederland, donderdag 21 maart, moesten we Chico dus weer naar de operatietafel brengen, waar hij een geheel nieuwe extra dikke plaat zou krijgen. De zorg droegen we over aan Javier en Natascha. Wij moesten weer terug naar huis. Een moeilijk moment.

 

 

Gelukkig weten we dat Chico bij Javier en Natascha in heel goede handen is. Zonder deze twee kanjers was deze week veel en veel moeilijker geweest. Altijd gingen ze mee naar de dokter en elke dag kwamen ze even kijken bij ons huis hoe het met onze stoere jongen ging. Bovendien hebben ze onder hun vriendenkring een collecte gehouden om de operaties van Chico te betalen. Al hoefde dat niet van de dierenarts – APASA heeft daar immers een potje voor – zij wilden liever dat dat geld beschikbaar zou blijven voor andere schrijnende gevallen.

Ook de arts José Luis Genovés en de rest van zijn team verdienen een pluim. Ze stonden altijd klaar voor Chico. Sterker nog, ze staan altijd klaar voor verlaten honden in nood.

De dokter zal nu samen met APASA zorgen voor de vlucht van Chico naar Nederland, hopelijk tegen eind april als het herstel nu goed gaat. Chico mag dan eerst bij ons een beetje op adem komen van al zijn avonturen. Misschien blijft hij bij ons, misschien is het beter als hij naar een ander baasje gaat. Dat zullen we wel zien. Eén ding weten we zeker: we willen deze vakantieliefde niet meer uit het oog verliezen.

Kijk voor meer info over APASA op: www.apasa.eu.