Aangezien er dit jaar voorlopig geen
reis naar Mexico in zit voor ons, én aangezien de Nederlandse winter
dit jaar wel heel lang duurt, vlogen wij op woensdagavond 13 maart
last minute naar Alicante voor een weekje warmte en zon in Javea. Een
prachtig plekje aan de Spaanse kust waar mijn moeder een huisje
heeft.
Ons doel was: lekker bijkomen, van de zon genieten en veel
wandelen in de omliggende natuurparken. Niet echt spannend dus, en
zeker niet “blog-waardig”, zou je denken. Maar het liep allemaal
heel anders dan verwacht. Het werd een vakantie die we nooit zullen
vergeten, dankzij onze vakantieliefde Chico!
Op onze eerste vakantiedag, donderdag
14 maart, waren wij op weg naar de markt in het oude deel van Javea.
We reden net ons wijkje Costa Nova uit toen we mensen langs de weg
zagen staan. Onze ogen zochten waar zij naar keken en vonden tot onze
schrik een aangereden hond langs de weg. Met een voorpoot die
volledig uit de kom over zijn koppie lag. We vingen zijn blik op en
dachten zelfs een blafje te horen. Wat later een hond aan de overkant van de weg bleek te zijn geweest, maar wij dachten op dat moment dat de hond ons riep! Toch reden we aanvankelijk door –
er stonden immers al genoeg mensen bij te kijken – maar waren
beiden doodstil in de auto met steeds dat akelige beeld op ons
netvlies. ,,Zullen we toch even kijken om zeker te weten dat die
mensen de juiste hulp zoeken voor de hond?”, stelde ik voor.
,,Jaaaaa!”, knikte Marjolein beslist.
Weer terug bij de plek des onheils
hoorden we het verhaal. De hond was aangereden door de bestuurder van
een Mercedes, die even inhield na de klap, maar daarna vol gas
wegreed. Hij verloor daarbij zijn nummerplaat. De getuigen hielden
deze plaat vast en wachtten op de politie, die inmiddels gebeld was.
Ondertussen zagen we een Spaanse man, die met beide handen het koppie
van de hond vasthield en hem aaide. Tranen stonden in zijn ogen. Na
enkele (lange!) minuten kwam de politie met daarachter een auto van
APASA, een dierenhulporganisatie in Javea. De vrijwilligster van
APASA nam de hond meteen mee, de getuigen deden hun verhaal bij de
politie en vrij snel ging iedereen zijns weegs. Wij ook. We waren
gerust gesteld. Er werd voor 'm gezorgd. Op naar markt!
Vlak voor aankomst bij de markt in het
oude centrum van Javea zagen we plotseling die APASA-auto op de stoep
bij een dierenarts staan. Marjolein zei: ,,Laten we even naar binnen
gaan om een visitekaartje te vragen zodat wij in het vervolg ook
weten wie in Spanje moeten bellen als we een dier in nood zien.”
Niet wetende dat we direct de hond daar weer zouden zien liggen,
inmiddels in diepe slaap gebracht. We zagen nog net dat de voorpoot
weer terug in normale positie werd gedraaid door de arts.
De
Spanjaard, die de hond zo lief geaaid had, stond er ook bij. We
raakten aan de praat. ,,Wat nu?” De arts legde uit dat de hond twee
gebroken poten had, voor en achter. Beide breuken waren te opereren,
maar dat wilde hij alleen doen als er mensen waren die voor hem
wilden zorgen. Het geld was niet primair zijn probleem. Het ging hem
om de zorg. De hond had immers geen chip en waarschijnlijk dus ook
geen eigenaar die zich zou komen melden. Het arme beest was heel
mager en had alleen wat botjes in zijn maag. Ik zei dat ik in
Nederland wel mensen voor hem zou kunnen vinden, maar dat ik in
Spanje niemand wist. Waarop de dierenarts meteen enthousiast
reageerde: ,,Dan sturen we de hond naar Nederland; dat is voor ons
geen enkel probleem. Vanuit APASA doen we dat heel regelmatig.” Het
aanbod werd dus met beide handen aangegrepen. Probleem was dan alleen
nog: Wie zorgt de eerste weken voor de hond? Want hij mag pas na
volledig herstel, dat zo'n 6 weken duurt, reizen. Met de Spanjaard
(Javier) en zijn Zuid-Afrikaanse vrouw (Natascha) kwamen we tot een
deal: wij zouden de eerste week voor onze rekening nemen tot ons
vertrek naar Nederland, zij zouden het daarna overnemen tot hij klaar
was voor de reis. Nog een laatste vraag van de arts: ,,Het beestje
moet een naam hebben. Zeg het maar!” ,,Is het een reutje of een
teefje”, vroeg ik. ,,Es un Chico”, zei de arts (,,Het is een
jongetje.”) ,,Dan noemen we hem Chico”, zei Marjolein meteen.
De arts kon Chico pas de volgende dag
opereren en vrijdagavond zouden we 'm dan op kunnen halen. Genoeg
tijd dus om vrijdag in ieder geval één wandeling te maken: de klim
naar Cap de Sant Antoni. Prachtig! En heerlijk weer.
Gelukkig hebben
we daar met volle teugen van genoten want de rest van de vakantie
stond geheel in het teken van Chico. De zorg was pittiger dan we
hadden gedacht. Want hoe houd je een hond van ongeveer 9 maanden de
hele dag liggend op z'n matje? En hoe zorg je ervoor dat hij niet aan
zijn wonden likt, ook 's nachts niet? Hoe krijg je het voor elkaar
dat hij zijn behoeftes doet, zonder teveel zijn poten te belasten.
Een heel heel zware taak.
Maar wat kregen we er veel voor terug!!
We hadden natuurlijk geen idee wat voor soort hond we in huis hadden
gehaald. Wel wisten we dat hij in zijn jonge leven al heel veel had
meegemaakt, gezien de diverse littekens op z'n magere lichaampje.
Toch bleek hij superlief. Een klein beetje nerveus en onwennig
misschien, maar direct vol overgave naar ons. Kwispelen als we bij 'm
kwamen zitten, handen likken als we 'm aaiden. Hij genoot van alle
aandacht. En wij van hem! Wat een bijzonder beestje!
De rest van onze vakantie stond dus in
het teken van fulltime zorg. Maar dat was geen enkel probleem voor
ons. Wat wel een domper was, was het feit dat zijn herstel niet
voorspoedig ging. Na twee dagen zagen we dat zijn achterpoot helemaal
scheef stond. Heel akelig om te zien. We konden helaas niet meteen
terug naar de dokter omdat hij een paar dagen vrij was in verband met
Valenciaanse feestdagen ('Cremà de las Fallas'). Toen we ten einde
raad waren heeft Natascha dinsdag de dokter toch opgeroepen en
gelukkig was hij bereid naar zijn praktijk te komen. Daar bleek dat
de ijzeren plaat met 8 schroeven krom was gaan staan. De breuk bleek
een zwakke plek te hebben waardoor er teveel druk op de plaat kwam.
Het was goed dat we gekomen waren, zei de arts, anders was het bot al
scheef aangegroeid. Chico werd direct weer geopereerd en kreeg een
tweede plaat ter versterking erbij. Twee uur later konden we 'm
alweer ophalen. Nog half in narcose, kwispelde hij meteen toen hij
onze stemmen hoorde.
De vreugde was helaas van korte duur.
Woensdag, 24 uur later, gingen we voor controle naar de arts en die
constateerde direct dat de poot alweer een tikkeltje scheef stond.
Wat balen zeg!!! Op de dag van ons vertrek naar Nederland, donderdag
21 maart, moesten we Chico dus weer naar de operatietafel brengen,
waar hij een geheel nieuwe extra dikke plaat zou krijgen. De zorg
droegen we over aan Javier en Natascha. Wij moesten weer terug naar
huis. Een moeilijk moment.
Gelukkig weten we dat Chico bij Javier
en Natascha in heel goede handen is. Zonder deze twee kanjers was
deze week veel en veel moeilijker geweest. Altijd gingen ze mee naar
de dokter en elke dag kwamen ze even kijken bij ons huis hoe het met
onze stoere jongen ging. Bovendien hebben ze onder hun vriendenkring
een collecte gehouden om de operaties van Chico te betalen. Al hoefde
dat niet van de dierenarts – APASA heeft daar immers een potje voor
– zij wilden liever dat dat geld beschikbaar zou blijven voor
andere schrijnende gevallen.
Ook de arts José Luis Genovés en de
rest van zijn team verdienen een pluim. Ze stonden altijd klaar voor
Chico. Sterker nog, ze staan altijd klaar voor verlaten honden in
nood.
De dokter zal nu samen met APASA zorgen
voor de vlucht van Chico naar Nederland, hopelijk tegen eind april
als het herstel nu goed gaat. Chico mag dan eerst bij ons een beetje
op adem komen van al zijn avonturen. Misschien blijft hij bij ons,
misschien is het beter als hij naar een ander baasje gaat. Dat zullen
we wel zien. Eén ding weten we zeker: we willen deze vakantieliefde
niet meer uit het oog verliezen.
Kijk voor meer info over APASA op:
www.apasa.eu.
