Zondag vertrokken we in ons gehuurde autootje naar Tehuacán (Puebla). Een prachtig ritje met onderweg mooi zicht op de besneeuwde vulkanen Iztaccíhuatl en Popocatépetl. In Tehuacán vonden we al snel een leuk hotelletje aan de Zócalo waar de hele middag en avond vanalles te doen was.
De volgende dag reden we door naar Tecomavaca, het vertrekpunt vanwaar je de Guacamayas Verdes kunt zien (ook wel de Green Macaw of Soldaten-ara) in een waanzinnig mooi natuurgebied, nog maar door weinig toeristen ontdekt. Het dorpje is ook totaal niet berekend op toeristen. Zo is er geen restaurant en geen hotel. Maar rápido werd er een señora gebeld die voor ons een goedgevulde groentensoep maakte die we mochten eten in het pas geopende museumpje. Ook werd er een gids opgetrommeld die ons mee kon nemen naar de canyon en een muchacha bracht een hutje aan de voet van de berg gereed waar we konden slapen.
En zo begonnen we halverwege de middag met onze gids Gregorio aan een pittige klim naar de plek waar de Guacamayas nestelen. We waren gewaarschuwd: in de winter zijn er maar een paar te zien. Ze vliegen dan het hele natuurgebied door op zoek naar voedsel. In het voorjaar zitten er wel 150 op één plek. Maar toch werd ook ons geploeter bergopwaarts beloond met het prachtige gekrijs van 4 Guacamayas in de indrukwekkende canyon. Door onze verrekijker konden we ze heel mooi zien vliegen. De foto's zijn helaas niet gelukt.
Moe maar voldaan daalden we tegen de schemer af naar ons hutje waar we in het donker (geen elektriciteit) een koude douche namen, nog even naar een indrukwekkende sterrenhemel keken en toen bekaf in slaap vielen.
De volgende morgen wachtte het vosje al op ons of we nog wat lekkers te ontbijten hadden. Hij nam genoegen met een stukje banaan en mandarijn.
Wij wandelden nog wat tussen de enorme cactussen en toen gingen we weer on the road, op naar Oaxaca!!
De volgende dag reden we door naar Tecomavaca, het vertrekpunt vanwaar je de Guacamayas Verdes kunt zien (ook wel de Green Macaw of Soldaten-ara) in een waanzinnig mooi natuurgebied, nog maar door weinig toeristen ontdekt. Het dorpje is ook totaal niet berekend op toeristen. Zo is er geen restaurant en geen hotel. Maar rápido werd er een señora gebeld die voor ons een goedgevulde groentensoep maakte die we mochten eten in het pas geopende museumpje. Ook werd er een gids opgetrommeld die ons mee kon nemen naar de canyon en een muchacha bracht een hutje aan de voet van de berg gereed waar we konden slapen.
En zo begonnen we halverwege de middag met onze gids Gregorio aan een pittige klim naar de plek waar de Guacamayas nestelen. We waren gewaarschuwd: in de winter zijn er maar een paar te zien. Ze vliegen dan het hele natuurgebied door op zoek naar voedsel. In het voorjaar zitten er wel 150 op één plek. Maar toch werd ook ons geploeter bergopwaarts beloond met het prachtige gekrijs van 4 Guacamayas in de indrukwekkende canyon. Door onze verrekijker konden we ze heel mooi zien vliegen. De foto's zijn helaas niet gelukt.
Moe maar voldaan daalden we tegen de schemer af naar ons hutje waar we in het donker (geen elektriciteit) een koude douche namen, nog even naar een indrukwekkende sterrenhemel keken en toen bekaf in slaap vielen.
De volgende morgen wachtte het vosje al op ons of we nog wat lekkers te ontbijten hadden. Hij nam genoegen met een stukje banaan en mandarijn.
Wij wandelden nog wat tussen de enorme cactussen en toen gingen we weer on the road, op naar Oaxaca!!
